Egodrome

შემდეგი გაჩერება 


http://egodrome.wordpress.com : )

მახინჯი ილუზია - ინსომნიაკური თვითდიალოგი

მე თქვენი - ადამიანების მოკვდავი რასის, მახინჯი ილუზია ვარ.

აქცენტი ტვინზე და გულზე, ეს მომენტალური ეფექტებია, სხვა დანარჩენი რისკის ჯგუფი. ჩემეული ”რუსული რულეტის” ინტერპრეტაციაა.

ახლა მე აქ ვერ ავხსნი თან არც აქვს აზრი ჩემს ახსნას მე თქვენი, ადამიანების მოკვდავი რასის - მახინჯი ილუზია ვარ, რომლის პროექცია სიბრტყის არასაკმარის ფართობზე მოხდა.

ხო და არა მარტო შენ - კაცობრიობის მიმდინარე მასას აშკარა მასიური ფსიხოზი გაქვთ რომლის ”პირმშო” ვარ, მე შემიძლია განახოთ რამდენიც გსურთ იმდენი ადამიანი რომლებიც მე ვერ მხედავენ, მამჩნევენ და მათთვის არ ვარსებობ. რამდენიმე რა საჭიროა ერთიც საკმარისია - პრეცენდენტები ხომ წესებს ქმნიან.

ჰმ, უკვე პარანოიას ემსგავსება, რეალობას სულ კარგავთ არა რა მიხედეთ 3 განზომილებიან სმაყროს ყოფით საკითხებს, მე ნელ ნელა თავად გავალ თქვენი ცოხვრებიდან...

მე არაფერსაც არ მივბრუნებივარ მუდამ მზარდი და ”სიმსივნესავით” (კიბო) ყველგან ჩამწვდომი ეპიდემია ვარ - ეს თქვენ ადამაინები მოძრაობთ მებიუსის ლენტზე მკაცრად მწყობრში თუმცა ვითომ საკუთარი თავის უფალნი არაფერს ემორჩიელბით შეხედეთ ყევლაფერს გარედან, მარტივი წერტილების კონტროლ ქვეშ ხართ.

. . . ადამიანო . . .

თავიდან უბრალო დამთხვევას ჰგავდა,

თავიდან წერტილით მთავრდებოდა.

უცებ გამოსავალი მარტივი, გამოჩნდა - დასმულ წერტილს გვერდით კიდევ ორი წერტილის დასმამ უშველა.

ესეც ძალიან ჰგავდა დამთხვევას.

ქმედება იწვევს უკუქმედებასო - ხოდა ნაპოვნ გამოსავალს - ახალი რებუსი მოჰყვა. დრომ ჩემი დათვლა დაიწყო. არც ჩემგან დაყოვნდა პასუხი - ღიმილი გულწრფელი, და საბოლოოდ გავცდით დამთხვევებს უკვე კონტროლი შესაძლებელი იყო. დრომ იმდენი ითვალა რომ იმედი გაუცრუვდა - აღმოაჩინა, "მე" უსასრულობაზე ერთი ეპოქალური წამით მეტი ვარ - და მხოლოდ შენთვის ადამიანო და მხოლოდ შენ ჩემთვის ადამიანო.

მარტივად წერტილებსაც გამოუჩნდათ პირდაპირი დანიშნულება - მათ შორის ხაზების გავლება ვისწავლეთ.

დრეკადი ხაზების დროისდაგვარად. მებიუსიც თავიდან მოვიდა აწმყოში და ხან ხაზებით ქმნიდა თავის გზას ხანაც თავად იქმნებოდა.

და მაინც, მე ღიმილი ვისწავლე - ღიმილი რომელიც და რომლითაც დავიწყეთ დროის წინ დგომა ასათვლელად.

მე თუ არ ვიღიმი ცადეთ მაპატიოთ - ცადეთ და მხოლოდ ამ ცდისთვის გაგიღიმებთ. რომ თქვენც გაგეღიმოთ ჩემს უმეცრებაზე. და დროის მიერ ჩემი დათვლით გამოწვეული იმედ გაცრუება არაფერი იქნება იმასთან რომ აღმო(ვ)აჩენთ ჩვენ დროზე ცოტა მეტი ვართ და ღიმილი კი ჩენზე მეტია.

ახალი 2011 წლის მეხუთედილამშვიდობის ადამიანნო.

მადლობა ყოველი ყველაფრისათვის და პირიქით.

შენ კი - ხო შენ და ზუსტად იცი რომ შენ მოგმართავ ძლიერ მიყვარხარ.

ხომ გაგეღიმა ხოდა მენდე რომ მიყვარხარ ადამიანო - მადლობა.

ჩემს ქვიშის საათს არასოდეს დააკლდება ქვიშა რომ ამაო დროების ცინიზმი ბანალურ ცვენად ვაქციო.

მიყვარხართ ადამიანებო ისე როგორც შემიძლია, და თუ რამ შემიძლია ისევ თქვენით.

ცისარტყელებთან

და გადვიქცევი მარიონეტად სამაყროს ხელში,

საღებავებით გავემართები ცისარტყელებთან,

გადავიქცევი მართვად თოჯინად,

მე ფეხით წავალ.

ყველა მდინარეს გზაზე შემხვედრს,

ჩავუგდებ ანკესს,

იქნებ ცოდვები ჩადენილი როგორმე ამცდესს.

გაუკვირდებათ ირგვლივ ”მეგობრებს”

რად უძლებ ამდენსს,

რა გაძლებაა ეს მასხრობა ჩემში ნაშობი.

და ისევ როგორც მარიონეტი სხვა ბრიყვთა ხელში,

გავემართები.

ცისარტყლებთან შესაღებად შენი ფერებით.

და მხოლოდ შენთვის.

შეეშვით

წერტილებს, წერტილებს წერტილებს შეეშვით,

გაავლეთ ხაზები – სწორი და ირიბი.

ხაზები, ხაზები, ხაზებსაც შეეშვით,

იარეთ ხაზებზე – პირდაპირ მიზნისკენ.

ქუჩებში, ქუჩებში – ერთმანეთს შეეშვით,

საკუთარ ოცნებას ნურავის უმალავთ.

ოცნებებს, ოცნებებს, ოცნებებს შეეშვით,

ოცნებით ოცნება აშენეთ ყოველგან.

ერთმანეთს არასდროს არასდროს შეეშვათ,

ნურც გრძნობებს აყვედრით ნურასდროს ერთმანეთს.

წერტილებს წერტილებს წერტილებს შეეშვით,

გაავლეთ ხაზები სწორი და ირიბი.

გამოცდა კი არა საზოგადოებრივი ტრანსპორტი

ჩემო კარგებო, გასულ წელს რაღაც ცხოვრებისა და გამოცდის შედარება მქონდა წერილობით ფორმაში (ცხოვრება გამოცდაააო). თუმცა ერთ დღესაც აღმოჩნდა რომ გამოცდაზე ჩავიჭერი და გარეთ გამომაძევეს. თუმცა ცხოვრება არ დასრულებულა. ესე იგი ცხოვრება გამოცდა სულაც არაა.

ამ ფიქრებში გართული ვიყავი როდესაც საზოგადოებრივ ტრანსპორტში გამოვფხიზლდი, და რა გამოდის? ის გამოცდა მე რომ ცხოვრება მეგონა სიზმარი ყოფილა, და ეს ტრანსპორტი კი ცხოვრება. საინტერესოა არა? მოკლედ როგორც კი საბოლოოდ გამოვერკვიე, გარეთ გავიხედე მინდოდა გამეგო სად ვიყავი - თუმცა სრულიად უცხო მიდამოებში მიქროდა ჩვენი ავტობუსი, ჩვენი? ჩვენი რატომ მე ხომ მარტო ვიჯექი, მძღოლს ვერ ვხედავდი. მოკლედ ჩასვლა მინდოდა მაგრამ რატომღაც მერიდებოდა მეთქვა - რომ გადახვალ გამიჩერეთ მეთქი. გადავწყვიტე დავლოდებოდი როდესაც თვისით გაჩერდებოდა.

გზად ვათვალიერებდი ბუნებას რომლის ხედი უცვლელი იყო, ერთი ხე ნახევრად დათოვლილი და ნახევრად აყვავებული - სხვა ჰორიზონტზე არაფერი მოსჩანდა.

როგორც იქნა გაჩერდა ეს ბორბლებიანი ცხოვრება და მეც გახერებული ჩასასვლელად გავემზადე თუმცა, მარტო წინა კარი გაიღო საიდანაც - მრისხანე სახიანი ადამიანი ამოვიდა რომელიც აშკარად გამცილებელს ჰგავდა. შევჭოჭმანდი არ მინდოდა ამ სახეს პირისპირ შევხვედროდი, თვალები დავხარე და . . . და გაისმა ხმა, უბილეთოებს ვთხოვთ დასტოვონ ტრანსპორტი და ჯარიმა უახლოეს ყოფით სალაროში გადაიხადონო, ჩემს ისხარულს საზღვარი არ ჰქონდა - წამოვხტი და მე არ მაქვს ბილეთი დამაჯარიმეთ და ჩამიშვით მეთქი.

მრისხანება მისი სახიდან გაქრა და ირონიულ ღიმილში გადაიზარდა: ”ბიძიკო დაჯექი თუ კაცი ხარ შენი გადახდილიაო და ჩავიდა”

. . . .

გაცმდოა კი არადა ის, ცხოვრება საზოგადოებრივი ტრანსპორტია.

პატივისცემით მარტოხელა მგზავრი.

ი.გვაჯაია

დღეს

"დღეს ნისლი სხვის წვიმას წვიმს. დღეს სისხლი სხვის ვენას ცლის. დღეს გზა სხვა გზებს ჭრის. დღეს ყველას ამინდის სევდა სჭირს.

შენ გცივა და აბრალებ ამინდს. შენ ჩემი მონატრების სუნი აგდის. შენ იცი რა იქნება ხვალ. შენ იცი რომ ისევ ჩემთან მოხვალ.

მე შენთვის თავიდან ვიგონებ მზეს. მე შენთვის ვაბრუნებ მაისის თვეს. მე შენთვის ვაღვივებ სიცოცხლის ნაკვერჩხალს. მე შენით დავიწყებ ამ დღეს და ამ ლოცვას. "

ამ სიტყვებს გეტყოდი მე რომ სევდა მკლავდეს, თუმცა მე ვკლავ სევდას.

შენ დასვი წერტილი ჩვენი ურთიერთობის მე შენს დასმულ წერტილს მივაწერე ორი წერტილიც . . .

მე თავიდან დავიწყე შენი თამაში შენ არ შეშინდი და ამყევი თავიდან.

რომ არ წვიმდეს არც ვიტყოდი ამ ყველაფერს, თუმცა ამის თქმა რომ არ მინდოდეს არც იწვიმებდა.